این هنرمند همچنین درباره نمایشگاهی که قرار است در شهر قونیه برگزار کند، صحبت کرد و گفت: «بعد از سال ۱۳۶۷ که در تهران اولین نمایشگاه انفرادی‌ام را برگزار کردم، خیلی سال است که نمایشگاهی نداشته ام. البته چند نمایشگاه انفرادی و گروهی داشتم اما دیگر نمایشگاهی نداشتم و این اتفاق به دلیل مشغله بنده در امر کتابت رخ داده بود. به دلیل اینکه مشغول نوشتن چند کتاب بودم که تعدادی از آنان نیز به چاپ رسید.»
رواسانی در ادامه از هنرمندانی که نقاشی خط را در ایران پایه‌گذاری کردند، یاد کرد و درباره آثاری که در قونیه قرار است به نمایش گذاشته شوند، اضافه کرد: «در قونیه قرار نیست نقاشی خط به نمایش گذاشته شود بلکه ۸ ـ ۹ کار سیاه مشق است که نوعی خط و نقاشی نیز محسوب می‌شوند.»
این هنرمند درباره جایگاه هنر نقاشی خط ایران در بین خارجی‌ها، اظهار کرد: «در کشورهای خارجی خط رئال یا سنتی ما را به خوبی نمی‌شناسند و به قواعدش نیز آشنایی ندارند اما نقاشی یا سیاه مشق چون دارای فرم است، استقبال بیشتری از آن در بین خارجی ها شده است. اگر این تابلوها در نمایشگاه‌های خارجی و یا اکسپوها به نمایش گذاشته شوند، با قیمت بالایی خریداری خواهند شد.»
رواسانی ضمن اشاره به این نکته که هر کسی که نقاشی خط کار می‌کند، نمی‌توان گفت استاد تمام عیار است، ادامه داد: «هنرمند باید مبانی رنگ و سایر مقوله‌ها را بشناسد. اینطور نیست که با نوشتن چند حرف در کنار یکدگیر بگوییم نقاشی خط خلق شده است. متأسفانه بسیاری از جوانان ما فکر می‌کنند باید یک شبه به خیلی از جاها برسند، بنابراین عجله به خرج می‌دهند و بدون اینکه مراحل آکادمیک را طی کنند، می‌خواهند یک شبه پیکاسو شوند و این هم شدنی نیست.»
این هنرمند اضافه کرد: «باید کم کم ۱۰ ـ ۲۰ سال کار کنند تا بعد از آن بتوانند یک تابلو خط نقاشی خلق کنند که در همه جای دنیا از نظر فرم و حس و حال آن را بپذیرند و خریداری کنند.»
رواسانی در آخر درباره لزوم تعامل فرهنگی کشورها با یکدیگر چنین گفت: «متولیان هنری ما در وزارت ارشاد باید خیلی بیش از این‌ها موقعیت برگزاری نمایشگاه در خارج از کشور را فراهم کنند. هنرمند ایرانی وقتی در خارج از کشور نمایشگاهی برگزار می‌کند، سفیر و نماینده کشورش است برای معرفی فرهنگ ایرانی به مردم سایر دنیا. به عبارتی من می خواهم با برگزاری نمایشگاه در کشوری دیگر به مردم آنجا بگویم کشور ما دارای چه فرهنگی است و ما چه تعاملاتی می توانیم با یکدیگر داشته باشیم. حتی می‌توانیم استادانمان را به کشورهای خارجی بفرستیم و بالعکس. این‌ها مواردی هستند که متولیان فرهنگی ما باید بیشتر توجه کنند و راهش را بازتر کنند.»