در آثار محسن رضایی پرتره‌های متفاوتی حضور دارند که از طیف سنی مختلفی هستند. هر کدام از آن‌ها در حالتی ثابت و بازگوکننده احساسی غریبند. هنرمند تصویر واضح و شفافی از چهره به ما نشان نمی‌دهد. او عامدانه با ایجاد اختلالات بصری با ترکیب مواد، وضوح و کیفیت دریافت بصری ما را به تعویق می‌اندازد. هرچند مفهوم ذهنی هنرمند و مساله تولید این آثار بر ما پوشیده است، اما از نوع تکنیک و دریافت ظاهری می‌توان فهمید که تصاویر گویای نوعی درگیری باطنی و فردی است. حال این درگیری، ذهنی یا درونی باشد و بیانگر عواطف هنرمند یا افراد مورد مطالعه وی، در هر حال رابطه همزادپنداری را در مخاطب برمی‌انگیزد.
می‌توان تحلیلی بر این مبنا داشت که رویکردهای روان‌شناختی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی در شکل‌گیری این نگاه تاثیر گذارند. می‌توان چهره هر فرد را آیینه‌ای در برابر جامعه خواند. می‌توان از این آثار به مفهوم «مشت نمونه خروار» رسید. یعنی بخشی از هر چیز نشان‌دهنده کیفیت و خصوصیت کل آن چیز است. خصوصیت بخش اندکی از رفتار اجتماعی و یا نمود کوچکی از جامعه در این پرتره‌ها نهفته هستند. چهره‌هایی در هم تنیده با اختلالات بصری، بدون وضوح کیفی، در حالتی مات، خیره، مغموم و حتا بی‌چهره (بدون جزییات) که هر کدام از ما می‌توانیم باشیم؛ خیره به تصویری همانند خود، خیره به تصویر هم‌نوع خود و در نهایت خیره به بازنمایی نمونه کلی از خود.
محسن رضایی که سال ۱۳۸۰ در تهران متولد شده، علاوه بر نقاشی و طراحی، از سال ۱۳۹۵ به عکاسی نیز مشغول است. او تا کنون در چندین نمایشگاه داخلی و خارجی و همچنین چند جشنواره بین‌المللی حضور داشته و جوایزی همچون جایزه جشنواره عکس لنز کالچر (۲۰۲۰) و جایزه برگزیده بخش نگاهی دیگر شانزدهمین تصویر سال را در کارنامه خود دارد.