«تری کوهن»[۱]، از جمله منتقدین نسل جدید است که اینک در حال شکوفاشدن بوده و به‌سرعت در حال یافتن صدای خود در جهان هنرهای تجسمی است.
تری کوهن، نویسنده، کیوریتور و متخصص هنرهای زیباست که در تمام سطوح حرفه‌ای با هنرمندان همکاری کرده و مشاوره می‌دهد؛ او نویسنده‌ی مقالات بی‌شمارِ انتشاریافته در کاتالوگ‌ها و کتاب‌هاست و در مصاحبه‌ها و بررسی‌ها با انتشاراتی‌هایی چون اس اف ای کیو[۲]، هنر عملی[۳]، نقد و بررسی هنر عمومی[۴]، هنر در آمریکا و سی ای ای ریویو[۵]، همکاری کرده است.
او که چندین جایزه‌ی اقامت تألیفی را دریافت کرده است، در هیأت‌مدیره‌ی برنامه‌ی هنرمندان مقیم جراسی، فعال و عضو مؤسس هیأت مشاوره‌ی صومعه‌ی هنر ایتالیا بوده است؛ این هنرمند، تاریخ هنر مدرن و معاصر و هم‌چنین دوره‌های پیشرفت شغلی را در فوق‌برنامه‌‌های هنر و طراحی برکلیِ دانشگاه کالیفرنیا تدریس می‌کند.
چیدمان اثر رافائل لوزانوـهمر
چیدمان‌های رافائل لوزانوـهمر در موزهی هنرهای مدرن سان‌فرانسیسکو
نوشته: تری کوهن
چیدمان‌های پیشرفته‌ی تکنولوژیکِ رافائل لوزانوـهمر[۶]، قابلیت‌های شگفت‌آوری در برانگیختن کنجکاوی و انتقال سریع بینندگان به حوزه‌‌ی فعالیت‌شان دارند؛ در این نمایشگاه که نخستین‌بار در ایالات متحده با قطعه‌ی فرکانس و حجم و «معماری نسبت‌مند»[۷] آغاز به‌کار کرد، هنرمند این امکان را برای بازدیدکنندگان فراهم ساخت تا تعاملی تنانه با فرکانس‌های رادیویی برقرار کنند؛ این فعالیت مشارکتی، ادامه‌ی مجموعه‌ی «معماری نسبت‌مند» است که از سال ۱۹۹۷ آغاز شده است و به بررسی روابط بین معماری، شهرها، تن و تکنولوژی می‌پردازد؛ و تمایل هنرمند به بسط ژست‌های انسانی به منظور دگرگونی تجربیات افراد در فضاهای عمومی را نشان می‌دهد.
به محض ورود به نخستین اتاق از نمایشگاهِ «فرکانس و حجم»، بازدیدکنندگان با تجهیزات رادیویی‌ای روبه‌رو شدند که کارکردشان در ابتدا مشخص نبود؛ هنگامی که در گالری اصلی حضور داشتند، سایه‌های خود را یافتند که به‌واسطه‌ی ردیفی از پروژکتورها، بر یکی از دیوارهای گالری افتاده بود و سرگرمی از همین‌جا آغاز شد؛ یک سیستم ردیابی رایانه‌ای، طراحی‌شده توسط لوزانوـهمر و یک برنامه‌نویس کامپیوتری، سایه‌ها را قادر می‌سازد تا امواج رادیویی بین ۱۵۰ کیلوهرتز و ۵/۱ گیگاهرتز را با وسایل اتاق انتظار و برج آنتن تندیس‌گونه‌ای که در تراس مجاور نصب شده است، اسکن کنند؛ هم‌زمان با حرکت شرکت‌کنندگان در میان فضا، حجم و فرکانس امواج رادیویی، اندازه و موقعیت سایه‌ها تغییر می‌کرد.
[پرونده منتقدان برتر دنیا تری کوهن]
تجربه‌ی شنیداری نسبتاً جادویی بود؛ زیرا کولاژ صداها، دامنه‌‌ای از نمایش‌های رادیویی ای ام و رادیو جاز گرفته تا کنترل ترافیک و ماهواره‌ی مخابراتی را در برمی‌گرفت. این اثر به‌نحو غریبی ویدئوی چهاربخشی، کریستین مارکل را به‌خاطر می‌آورد[۸]. هموگرافی‌های چیدمانی لوزانوـهمر[۹]، هم‌زمان در موزهی هنرهای مدرن سان‌فرانسیسکو، نمایشگاه گروهی «شرایط میدانی»، در معرض دید مخاطبان قرار گرفت.
بازدیدکنندگان در اتاق خاموش و روشن اما خالی، با سطحی از کاشی سفید و زغال چوب[۱۰]، به‌سرعت دریافتند ۵۲ لوله‌ی فلورسنت فوقانی، زاویه را نسبت به حرکات‌شان تغییر می‌دهند؛ این امر تمایل به سنجش میزان پاسخگویی به چراغ ها را برمی‌انگیخت و فضای نوعی بازی را ایجاد می‌کرد؛ با این‌حال، از آن‌جا که لوزانوـهمر، مجدداً از یک سیستم ردیابی با طراحی سفارشی برای کشف حضور و موقعیت بازدیدکنندگان بهره برد، مضمونی تهدیدآمیز از نظارت نیز به ذهن خطور می‌کرد؛ سنسورهای حرکتی مورد استفاده‌ی لوزانوـهمر، مقصود سیاسی پنهانی در خود دارند.
[پرونده منتقدان برتر دنیا تری کوهن]
این هنرمند در سال ۱۹۶۷ در مکزیکوسیتی متولد شد؛ همان‌زمان که دولت مکزیک ایستگاه‌های رادیویی «دزد دریایی» را در اجتماعات بومیِ ایالت‌های چیپاس و گوئرو تعطیل می‌کرد، او فرکانس و حجم را به‌منصه‌ی‌ظهور رساند. این گذشته‌ی تاریخی پرسش‌هایی مربوط به جامعه، سانسور هنری و دسترسی به اطلاعات را برانگیخت.
لوزانو-همر با آگاه‌ساختن ما از انتقال امواج رادیویی، به‌واسطه‌ی مواجهه‌ی مستقیم تن‌های‌مان، قویاً نشان داد سیاستِ ارتباطاتِ عمومی، اساساً امری شخصی است.
منبع خبر : مجله هنرهای تجسمی آوام/ ترجمه: مریم وحدتی