استان های اردبیل، آذربایجان غربی و شرقی را می توان به عنوان مهمترین مناطق زندگی اقوام ترک برشمرد که از لحاظ ریشه های فرهنگی، هنری و آداب و رسوم از نقاط مشترکی برخوردار هستند.
موسیقی در زندگی مردم این سرزمین جایگاه ویژه ای دارد و مانند انواع موسیقی نواحی، برگرفته از آداب و رسوم، اقلیم جغرافیایی، نگرش و جهان بینی مردم این منطقه است. عاشیق ها یا اوزان ها نوازندگان دورگردی هستند که در روستاها وشهرهای آذربایجان در عروسی ها وعیدهای محلی وملی سازمیزنند و آواز میخوانند.
موسیقی عاشیقی آذربایجان، فقط از لحاظ شنیداری مورد توجه نیست بلکه بخشی از تاریخ و ادبیات نمایشی این سرزمین را در خود جای داده.علاقه مردم این اقوام به موسیقی موجب شده، عاشیق ها از موسیقی به عنوان ابزاری برای بیان وقایع تاریخی استفاده کنند که این امر سبب ماندگاری و انتقال بخشی از تاریخ این سرزمین بصورت سینه به سینه شد.
از 'قوپوز' می توان به عنوان اصلی ترین ساز موسیقی عاشیقی یاد کرد که در دسته ساز های مضرابی قرار می گیرد؛ البته در بعضی مواقع از 'بالابان' و 'نقاره' به عنوان همراهی کننده در بیان این نوع موسیقی استفاده می شود.
موسیقی عاشیقی در بیشتر موارد به علت مهم بودن مضمون شعر، از لحاظ فرم بر پایه کلام استوار است و عاشیق ها در کنار نوازندگی، باید به خوانندگی نیز تسلط داشته باشند.