ترک تحصیل
سرزمین%20فریادهای%20خاموش
مجید حق دوست

سرزمین فریادهای خاموش


جنوب کرمان ، این‌جا آب نیست، برق نیست، توالتی هم وجود ندارد. آدم‌ها برای خلاص‌شدن کمی دورتر از کپر خود، روی کپه‌ای خاک خود را راحت می‌کنند. تن و صورت‌شان ماه به ماه هم رنگ آب نمی‌بیند. برای همین است که بیماری زیاد است. قارچ و بیماری‌های فراوان پوستی. دخترها با موهای بلند و کوتاه تصوری از شانه ندارند. هیچ مویی صبح به صبح شانه نمی‌خورد، بافته نمی‌شود. این‌جا زن و مرد فقط رنج‌های خود را می‌بافند. این‌جا دهان همه آدم‌ها بوی گرسنگی می‌دهد و پسرهای 12-11 ساله، شلوارهای گشاد پدرهای خود را با طناب روی کمرشان سفت می‌کنند. این‌جا وصله بیداد می‌کند. تن هیچ‌کس لباسی نیست که وصله‌ای نداشته باشد. لباس‌ها چنان کهنه است که می‌توان نخ‌های تاروپود را یک‌به‌یک شمرد. اسم‌ها عوض می‌شوند و آدم‌ها یکی هستند. از مسافتی به مسافتی دیگر. این‌جا همه چیز تکراری است. کپرنشینان اگر خیلی خوشبخت باشند، بلدی پیدا می‌کنند تا از تیر چراغ برق برای‌شان رشته‌ای نور بیاورد.
حسین%2014%20ساله%20از%20کلمه
میلاد حدادیان

حسین 14 ساله از کلمه


حسین، پسر کم سن و سالی از شهر محروم کلمه است. او بخاطر مصائب و مشکلات زندگی از تنها آرزویش یعنی تحصیل دست شسته است. چرا که درست در زمان رشد و تکامل روحی و فرهنگی اش باید بار سنگین وظایف پدرش که حالا از کارافتاده است را با ترک تحصیل ، به جای پدر در ساختمان های درحال ساخت کار کند. مادرش به زمین داران در برداشت محصولات یاری می دهد و در ازای آن مبلغ ناچیزی دریافت میکند که کفاف هزینه های خرد زندگی را هم نمیدهد. حسین و خانواده اش بمدت یکسال تحت پوشش کمیته امداد بوده اند که به دلایلی این حمایت قطع شده و آنها میبایست به همان میزان به تلاش و پشتکارشان برای ادامه ی زندگی بیافزایند. حسین گاهی بالای کوه ها می ایستد، در چشم های شهر نگاه میکند و به سکوت و تنهایی کلمه گوش میکند. کلمه شهر محرومی از توابع بوشهر که مدت هاست شرمنده ی نگاه حسین و همه ی مردمی ست که سالها از آرزوهایشان عقب مانده اند.
زجر%20این%20زنان%20تمامی%20ندارد!

فـیـلـم و عـکـس خـبـری، مـسـتـنـد نـورفـتـو

صفحه اول عکسخبریمستندفیلمخبریمستندرویدادها ارسال عکس و فیلم جستجو ارتباط با ما
story noorphoto