حکایت معلمی در روستاهای محروم الیگودرز لرستان

ساعت که از 12 ظهر می‌گذرد به تنهایی یا در گروه‌های چند نفری با هم به راه می‌افتند، کیف‌های کوچک رنگ و رو رفته‌شان را به دوش می‌اندازند؛ آنهایی که کیف ندارند کتاب‌هایشان را در کیسه‌های پلاستیکی روشن می‌گذارند و با کفش‌های پارچه‌ای کهنه جاده‌های سنگی و خاکی را پیاده طی می‌کنند تا به خانه برسند. پسرها بیشتر شیطانی می‌کنند، بالای تپه‌ها می‌دوند و صدای فریاد و خنده‌‌‌شان تمام کوهستان را پر می‌کند. دختران کوچک، با پوست‌های سوخته از سرما و خشکیده از خاک، با مانتوهای متفاوت از هم اما در سکوت راه می‌روند. خبری از خنده‌های بلند و فریاد و بازی نیست، گاهی سرشان را نزدیک گوش هم می‌برند و ریز می‌خندند.