ورف چال ، سنتی آمیخته به آموزه های دینی است که سابقه آن به دوره آل بویه در طبرستان بر می گردد . این مراسم هرساله در اردیبهشت ماه برگزار شده و با نظمی خاص و با حفظ آداب ملی و مذهبی جهت ادای دین و برآوردن حاجات شرعی، با تمسک به ادعیه ائمه اطهار (ع ) جهت حمل برف با نشانه تقدس و سفیدی بخت با دست به دست کردن برف از دامنه های ورفِ چالِ اَسکِ وَش اقدام می کنند. به واسطه خشک سالی چند ساله آن زمان در منطقه و تلف شدن دام های منطقه به علت کم آبی ، به دستور سیدحسن ولی از نوادگان امام حسن مجتبی (ع) که در بخش لاریجان محبوبیت خاصی داشت ، چاهی با ارتفاع بیش از10 متر عمق و یک متر پهنا در منطقه ' اسک وش ' محل فعلی برگزاری این مراسم حفر شده بود.
اهالی روستای اسک بر اساس یک رسم و سنت قدیمی در منطقه اسک وش واقع در ارتفاعات بالادست این روستا با جدا کردن تکه های برف و حمل آن حدود یک کیلومتر ، آنها را داخل گودال حفر شده می ریزند.مردم منطقه معتقد بودند که آب این گودال علاوه بر این که در صورت خشکیدن چشمه ها می تواند آب مورد نیاز دامداران و مردم منطقه را تامین کند ، برای رهگذران و حیوانات وحشی نیز قابل استفاده خواهدبود. اما گزارش های برف چال 1400 حاکی از خشکسالی و بحران کم آبی و عدم نزولات آسمانی به حد کافی و مناسب است که شیوع کرونا نیز مزید برعلت عدم برپایی این آیین سنتی پسندیده توسط دوستداران محیط زیست و منابع طبیعی برای جمع آوری برف در چاهی با همین نام برای ذخیره آبی دامها درفصل گرما هست .