روشن دلی

همیشه برایم سوال بود که نابینایان دنیا را چطور می‌بینند و این سوال بود که مرا سوق داد به سمت پیرمردی در کیاسر که هم دوران بینایی داشته و هم نابینایی. اینکه بالاخره روزی آمده است که دیگه رنگ لاجوردی آسمان در گرگ و میش صبح، نور تابیده شده از شیشه های رنگی پنجره خانه اش و چهره‌ی همسر و دخترش را ندیده است و در واقع قدم به دنیای دیگری گذاشته است. اسماعیل یوسفیان 75 سال دارد، او بیش از 20 سال است که بینایی خود را از دست داده است. نابینایی او نشأت گرفته از این بود که حاصل ازدواج فامیلی بود و رفته رفته سوی نگاهش ضعیف و ضعیف تر شد تا اینکه بالاخره یک روز دیگر ندید.ضعف در دیدن اما باعث نشد که او دست از کار بکشد. جدای از کار کشاورزی که پیاده با عصا و آهسته وار خود را به زمین شالی اش می‌رساند و حاصل 13 کیلومتر پیاده روی اش را برداشت می‌کرد، از راه نماز و روزه استجاری ای نیز امرار معاش می‌کند.