سفره%20دل
امیرعلی رزاقی

سفره دل


مهمانی خدا در بعضی‌ خانه‌ها هیچ وقت کم‌رنگ نمی‌شود. حتی اگر خزانه‌ی خانه چندان پر نباشد و سفره‌های سحر و افطار رنگارنگ چیده نشوند. پدرِ خانه می‌گوید: «مهمان خداییم و هر چه میزبان برساند کافیست برای بنده‌ای که باید شاکر باشد...»؛ راضی‌اند به هر آن‌چه که در سفره‌ی افطارشان قرار دارد. خانواده‌های کم‌درآمدی که تمام روزگار را هم اگر تلخ بدانند، روزه را شیرینی روزگار تلخ‌شان تعبیر می‌کنند.داخل مرز این خانه‌ها حال و هوای افطار و سحر متفاوت است. سفره‌ی افطارشان همین چند لقمه نان و پنیر است و خبری هم از شام مفصل و رنگین ماه رمضانی نیست. مگر این که رسم و مهر همسایه با ظرفی غذا به این سفره‌ها غذایی دیگر اضافه کند. افطار پای سفره‌های ساده‌ی افطاری در خانه‌های محرومان سیر شدن شکم گرسنه نیست، ادامه‌ی ارادتمندی به آفریدگار است.ساکنان این چاردیواری‌ها مهمانی خدا را تاب آوردن گرسنگی برای درک رنج مستمندان نمی‌دانند، اثبات بندگی و سر ارادت بر آستان حضرت دوست گذاشتن تعبیر می‌کنند، وقتی که تمام سال رنج تأمین مایحتاج اولیه خود را به دوش می‌کشند، اما دست از سفره‌نشینی مهمانی خدا نمی‌کشند.